DZIEJE OSTROWA LUBELSKIEGO
OSTRÓW - inaczej kępa, wyspa - nazwę swą wywodzi od położenia geograficznego. Oznacza ona teren lekko wyniesiony, otoczony pasmem bagien, łąk i jezior.
OSTRÓW LUBELSKI to małe miasteczko położone nad rzeką Tyśmienicą (dopływ Wieprza) w centrum województwa lubelskiego. Oddalone jest od Lublina około 45 km, zaś od Lubartowa - stolicy powiatu około 24 km. W tej samej odległości położone jest od miasta Parczewa. Do gminy należy 15 sołectw i 13 miejscowości. Najmniejszą miejscowością są Bójki, która obecnie przekształca się w miejscowość atrakcyjną dla rekreacji i wypoczynku. Dużą atrakcją turystyczną i krajobrazową gminy są liczne jeziora i stawy hodowlane. Największe z nich występują w północno-wschodniej części miasta i gminy. Są to Jeziora: Czarne, Kleszczów, Miejskie. Walory krajobrazowe gminy wzbogacają lasy. Są to fragmenty dużego kompleksu zwanego Lasem Parczewskim. Teren gminy obejmuje północno-zachodni fragment Parku Krajobrazowego - Pojezierze Łęczyńskie.
HISTORIA OSTROWA
25 stycznia 1548 r. król Zygmunt Stary nadał Ostrowowi przywilej lokacyjny oraz przywilej na wójtostwo dziedziczne, które otrzymał szlachcic Wacław Grzymała. Miasto powstało na gruntach wsi Wola Kolechowska i Jamy. Obszar miasta wynosił ok. 1985 ha. Ostrów stał się miastem królewskim, z prawem organizowania sobotnich targów, pobierania cła na drodze z Lublina do Parczewa. W 1565 roku miasto liczyło ok. 1800 mieszkańców, przede wszystkim Polaków. Ostrów należał do pięciu najludniejszych miast woj. lubelskiego. Poza Lublinem więcej ludności niż w Ostrowie, mieszkało tylko w Kazimierzu. W 1589 roku w celu wzrostu osadnictwa król Zygmunt III pozwolił na organizację trzech jarmarków. Pomimo tego w następnym dziesięcioleciu znaczenie Ostrowa malało. Wojny polsko-ukraińskie, potop szwedzki, jak również konflikty i zachłanność między starostami przyczyniły się do znacznego upadku miasta. Liczba ludności zmniejszyła się wówczas do 300. Epoka saska przyniosła dalszy upadek miasta. W latach 1712-1717 mieszkańcy zmuszani byli do utrzymania oddziałów wojskowych. Sytuacja ta doprowadziła do masowego opuszczania miasta przez miejscową ludność.W okresie rozbiorów Ostrów kilkakrotnie zmieniał swoją przynależność administracyjną. Jako miasto królewskie dotrwał do 1864 roku, do momentu, kiedy rząd rosyjski przemianował go na gminę osadzką. W 1913 roku do gminy przyłączono część gminy Tyśmienica. W tym roku Ostrów liczył przeszło 8 000 mieszkańców. Ludność zmalała do 2100 osób. Okupacja niemiecka i działania wojenne trwające od 1914 - 1918 roku zrujnowały miasto. Spis ludności przeprowadzony w 1919 roku podaje, że Ostrów liczył wówczas 4648 mieszkańców.Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. mieszkańcy wystąpili o przywrócenie Ostrowowi statusu miasta. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych, na mocy Uchwały Sejmu Ustawodawczego z dnia 22.07.1919 roku, Dekretem Naczelnika Państwa z dnia 4.02.1919 roku Ostrów został miastem. Pierwsze wybory do Rady Miejskiej odbyły się w 1920 roku, burmistrzem został wówczas Aleksander Samulik. W 1928 roku zabudowę miasta zniszczył pożar. W 1939 roku miasto liczyło 4879 mieszkańców. Rozwój gospodarczy i kulturalny miasta przerwała II wojna światowa. W latach okupacji hitlerowskiej Ostrów i okolice określane były mianem Rzeczypospolitej Partyzanckiej. Ożywioną działalność prowadziły wszystkie ugrupowania partyzanckie, które współpracowały ze sobą. To odosobnienie miasteczka położonego jak wysepka (w języku starosłowiańskim "ostrów" znaczy "wyspa") wśród bagien i lasów stało się atutem dla Ostrowa. Partyzanci z GL, AL, i BCh obrali sobie okoliczne wsie (Jamy, Bójki, Rudka, Jedlanka, Babianka i inne) za swoje siedziby i bazy wypadowe. Za aktywny udział mieszkańców miasteczko zostało odznaczone Krzyżem Grunwaldzkim III klasy.
Historia Ostrowai całej gminy pozostawiła szereg ciekawych zabytków, wśród których najcenniejszym jest późnobarokowy kościół p.w. NMP z 1755 roku, z dzwonnicą-bramą; krzyż-pomnik z 1684 roku w Parku Miejskim oraz Zespół Cmentarza Prawosławnego z kaplicą w Kolechowicach.